Odpowiedzi Leira odpowiedział(a) o 20:58 Tak groźby są karalne, ale nie widzę tu żadnej groźby, czy ktoś Ci groził? To, że ktoś coś komuś powiedział i to doszło do ciebie to zwykłe plotki osiedlowe. Słyszałaś w ogóle żaby tak mówiła do Ciebie? Bo tego, co napisałaś nikt nie weźmie na poważnie. napewno mi policja nie pomoże,ale chyba mogłabym iśc jakby ona mnie wyzwalaod szmat i [CENZURA] i tak dalej blocked odpowiedział(a) o 10:21 To jest namowa do przemocy i lamanie karalne tak samo jak grozby Ditka odpowiedział(a) o 14:42 jeżeli nie ma żadnych dowodów np : nagrania na komórce itd to ci nic nie zrobi Uważasz, że ktoś się myli? lub
Ściganie przestępstwa z art 190 § 1 kodeksu karnego następuje na wniosek pokrzywdzonego. Oznacza to, że organy ścigania mogą podjąć dochodzenie i wnieść do sądu akt oskarżenia, lecz potrzebują do tego wniosku pokrzywdzonego. Po jego złożeniu możemy stosunkowo niewiele przejmować się sprawą; mają ją w swoich rękach
Odszkodowanie i zadośćuczynienie za rozbój, pobicie, gwałt, groźby karalne etc. Czasem jedyną rekompensatą uszczerbku pokrzywdzonego jest wyrok skazujący sprawcę przestępstwa. Rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, że możemy domagać się od osoby, która wyrządziła nam dotkliwą krzywdę rekompensaty finansowej. Jej zasadnicze formy są dwie – może być to odszkodowanie czyli swoiste wyrównanie straty majątkowej a więc pokrycie równowartości wszystkiego tego, co da się w sposób prosty wyrazić w pieniądzu: zwrot kosztów leczenia, wartości uszkodzonego (skradzionego) mienia etc. Oprócz tego każdemu pokrzywdzonemu przysługuje prawo domagania się od skazanego sprawcy przestępstwa kompensaty tzw. krzywdy czyli szkody niemajątkowej polegającą na powstaniu – wskutek jego działań – uszczerbku na naszym zdrowiu fizycznym lub psychicznym czyli zadośćuczynienia. Możliwości dochodzenia roszczeń są dwie – możemy zgłosić stosowny wniosek w toku postępowania karnego, toczącego się przeciwko oskarżonemu musimy mieć jednak świadomość, iż Sąd karny nie będzie wnikliwie badał stopnia uszczerbku na zdrowiu, jakiego wskutek przestępstwa doznaliśmy. Znacznie bardziej szczegółowo okolicznościom tym przyjrzy się Sąd cywilny, do którego możemy skierować stosowny pozew już po uzyskaniu wyroku skazującego sprawcę czynu. Roszczenia przedawniają się z upływem lat 20 od dnia popełnienia przestępstwa (o ile jego sprawcę byliśmy w stanie zidentyfikować już wówczas, w przeciwnym razie termin przedawnienia liczy się od dnia wydania wyroku skazującego). Oznacza to, iż nawet jeśli od dnia zdarzenia minęło 5, 10 lub 15 lat cały czas możemy – o ile nie zrobiliśmy tego uprzednio – pociągnąć skazanego przestępcę także do odpowiedzialności finansowej. W tym celu musimy udokumentować poniesione przez nas koszty leczenia (chirurgicznego, neurologicznego, psychiatrycznego, psychologicznego, koszty rehabilitacji, koszty zakupu środków farmakologicznych i zaopatrzenia ortopedycznego) – słowem wszystkie wydatki, jakie wynikły na skutek popełnienia przestępstwa. Prócz powyższego warto zgromadzić dokumentację medyczną dotyczącą przebiegu naszego leczenia oraz – ewentualnie – uzyskać zaświadczenia lekarskie z których wynikałoby, czy uszczerbek, którego doznaliśmy na skutek przestępstwa ma charakter trwały. Warto pobrać także zaświadczenie od lekarza psychiatry lub psychologa o ile korzystaliśmy z ich pomocy po zdarzeniu. W toku postępowania sądowego możemy skorzystać z dodatkowych środków dowodowych tj. wnosić, aby Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych różnych specjalności. Osoby te ocenią jak bardzo ucierpieliśmy na skutek popełnienia przestępstwa i pomogą Sądowi w oszacowaniu jakiej wysokości świadczenie należy nam się w związku z doznanym uszczerbkiem. W orzecznictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie za doznaną na skutek popełnienia przestępstwa krzywdę ma charakter nie tylko kompensacyjny ale także represyjny wobec sprawcy przestępstwa. Z poglądem tym należy się zgodzić albowiem wymierzenie przestępcy sankcji karnej to tylko jeden z etapów realizacji celów postępowania karnego. Należy bowiem pamiętać, iż to pokrzywdzony pozostaje z konsekwencjami zdarzenia w postaci np. naruszenia czynności narządów ciała, rozstroju zdrowia, kalectwem, problemami psychicznymi wynikającymi z doznanej traumy. Dodatkowo to pokrzywdzony pokrywa zwykle – ze środków własnych – koszty wyeliminowania następstw przestępstwa popełnionego przez osobę, która powinna wreszcie ponieść pełną odpowiedzialność za swoje działania – tak karną jak i materialną. W przypadku dodatkowych pytań zachęcam Państwa do Kontaktu z Kancelarią Adwokacką i do umówienia się na indywidualną poradę prawną.
- Зጅчυвр ιс
- Иዬошиթюն εжուжοтиይ
RE: Groźby karalne , stalking, pozbawienie wolnosci. Problemem jest to, że te wiadomości wysyłane były z mojego konta na fb (głupi nie zmieniłem haseł , które dobrze znała ) !!!! Sms-y wyświetla jako mój numer. Art. 189.§ 1. Kto pozbawia człowieka wolności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Groźby karalne są przestępstwem opisanym w art. 190 kodeksu karnego. Zgodnie z ww. przepisem odpowiedzialności karnej podlega ten, kto jest świadomy tego, że wywołuje poczucie strachu u pokrzywdzonego, co oznacza działanie umyślne. § Groźby karalne – jaka grozi odpowiedzialność karna? Co to są groźby karalne? Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie dóbr zarówno pokrzywdzonego, jak i osób mu najbliższych. Zgodnie z art. 190 KK uzasadniona obawa to element, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywne odczucie obawy pokrzywdzonego co do spełnienia groźby miało uzasadnione podstawy. Przedmiotem czynności przestępstwa groźby karalnej może być każdy człowiek zdolny do zrozumienia treści groźby i do odczuwania obawy. Artykuł 190 Kodeksu Karnego Zgodnie z art. 190 §1 Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co ważne, przestępstwo określone w art. 190 § 1 KK może być popełnione tylko i wyłącznie umyślnie. Oznacza to, iż sprawca musi chcieć wywołać u drugiej osoby obawę popełnienia przestępstwa na jej szkodę, bądź szkodę osoby mu najbliższej. Należy podkreślić, iż groźba karalna może być wyrażona w dowolnej, zrozumiałej dla adresata formie – pisemnej, ustnej czy w formie gestu. Zauważyć należy, iż w art. 190 § 1 kk zostały wymienione przesłanki kwalifikacji gróźb karalnych jako przestępstwa, a zatem groźba popełnienia przestępstwa i obawa, iż ta groźba zostanie spełniona, muszą wystąpić łącznie. Jaki wyrok za groźby karalne? Zgodnie z art. 190 §1 kk sprawca gróźb karalnych podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co ważne, jest to przestępstwo wnioskowe, co oznacza, iż ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Przykłady gróźb karalnych Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia r. sygn. akt I KR 225/87, groźba może zostać wyrażona przez każde zachowanie sprawcy w sposób niebudzący wątpliwości i powodujący uzasadnioną obawę jej spełnienia. Groźbę karalną można wyrazić za pomocą wszystkich środków, które przekazują jej treść do świadomości odbiorcy, np.: ustnie,pisemnie,telefonicznie,za pomocą internetu (np. na forach i portalach społecznościowych)za pomocą rysunku lub fotomontażu,za pomocą gestu,poprzez konkretne zachowanie. Natomiast według Sądu Apelacyjnego w Lublinie, w wyroku z dnia 30 stycznia 2001r. sygn. akt II AKa 8/2001 sposób grożenia to również: przystawienie noża do gardła, wyjęcie niebezpiecznego narzędzia i zaprezentowaniu, jak zostanie ono użyte,zbliżenie się z otwartym ogniem do łatwopalnych przedmiotów, gwałtowne hamowanie lub przyspieszanie auta. Reasumując, Sąd uznaje za groźby karalnego wyłącznie te, które po spełnieniu stwarzałyby odpowiedzialność sprawcy za popełnienie przestępstwa np. grożenie pozbawieniem życia, kradzieżą, czy pobiciem. Natomiast za grożenie popełnieniem wykroczenia, np. zniszczeniem przedmiotu o wartości poniżej 250 zł sprawca nie podlega odpowiedzialności karnej z art. 190 KK. Zawiadomienie o groźbach karalnych Przy sporządzaniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa gróźb karalnych wraz z wnioskiem o ściganie, warto skorzystać z pomocy kancelarii, tak by pismo spełniało wszystkie niezbędne wymogi. Ponadto, kancelaria udziela wsparcia również na dalszych etapach postępowania, pozostając w kontakcie z organami ścigania i składając wnioski o podjęcie odpowiednich czynności czy przeprowadzenie dowodów. Groźby karalne – gdzie zgłosić? W przypadku przestępstwa groźby karalnej, warunkiem zainicjowania postępowania jest zawiadomienie przez pokrzywdzonego organów ścigania tj. policji lub prokuratury, o popełnieniu takiego czynu oraz złożenie wniosku o ściganie sprawcy. Co ważne, bez takiego wniosku organy nie będą mogły podjąć żadnych czynności. Groźby karalne – przykładowe wyroki sądowe Sąd Okręgowy w Kielcach orzekł, że sprawca nie musi grozić pokrzywdzonemu osobiście. Zdaniem Sądu, o przestępstwie określonym w art. 190 kk można mówić także w przypadku, gdy osoba trzecia pełni rolę posłańca sprawcy i przekazuje treść groźby pokrzywdzonemu;Wypowiedzenie słów „znajdę cię” z pewnością nie można rozumieć jako groźby pozbawienia życia. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 października 2008 r. sygn. akt II AKa 140/08 słowa te wyrażają groźbę niedookreśloną, nie wyrażającą niczego konkretnego; Wypowiedzenie słów „lepiej się pilnuj”, „wstaw sobie kraty w oknach domu”, „wsadzę cię do więzienia”, „ja ci pokażę” , „załatwię cię” stanowią groźbę niedookreśloną i można je ocenić wyłącznie jako niepokojenie, co implikuje przyjęcie kwalifikacji z art. 107 Kodeksu wykroczeń. Zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 17 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 84/13 użycie powyższych sformułowań zmierzało jedynie do dokuczenia pokrzywdzonej, a zachowanie oskarżonego miało charakter złośliwy. Zachęcamy do skorzystania z naszych pozostałych usług dostępnych na: § Groźby karalne – jaka grozi odpowiedzialność karna? Innymi słowy, za stalking, w tym nękanie telefoniczne, można trafić do więzienia. Za nękanie telefonami można trafić do więzienia nawet na 12 lat. Zmianie uległa tylko granica, wymiar kary pozbawienia wolności. Przed nowelizacją za czyn z art. 190a § 1 oraz § 2 k.k. groziła kara pozbawienia wolności do lat 3. Obecnie, od 31 Groźby karalne mogą wystąpić zarówno w miejscu pracy, w szkole jak i przez Internet. Mogą mieć formę słowną lub pisemną (np. listu z pogróżkami). Poniżej krótki poradnik, jak reagować i bronić się przed groźbami karalnymi. Zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny ( 1997 nr 88 poz. 553 ze zm.) kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Warto pamiętać, że każdorazowo ostatecznie to sąd będzie oceniał, czy nasza obawa spełnienia groźby była uzasadniona. Jeśli więc decydujemy się na przekazanie sprawy do organów ścigania musimy mieć na uwadze fakt, że na samym początku weryfikacji zostanie poddany fakt, jak bardzo baliśmy się groźby i czy faktycznie ta obawa była w pełni uzasadniona. Zobacz również: Skąd wziąć zaświadczenie o niekaralności? Przestępstwo groźby karalnej Poniżej elementy przestępstwa, które muszą być spełnione łącznie: Groźba zazwyczaj polega na słownej zapowiedzi dokonania jakiejś czynności (np. agresywny sąsiad wykrzykuje, że jeśli nasze dzieci jeszcze raz wejdą na jego podwórko, to będzie do nich strzelał z wiatrówki). Może też dotyczyć sytuacji, w których sprawca wykonuje określone gesty (np. przystawia nam nóż do gardła) lub wykazuje gotowość do pewnych działań (np. współlokator zbliża się z otwartym ogniem do łatwopalnych przedmiotów, jak zasłony, pościel, itp.), a także przekazuje pewne informacje za pośrednictwem osób trzecich w zamiarze ich przekazania zainteresowanemu (np. listy zawierające pogróżki). Groźba nie musi być spełniona natychmiast – może być spełniona nawet w odległej przyszłości. Popełnieniem przestępstwa są jedynie takie groźby, które po ich spełnieniu rodziłyby odpowiedzialność za popełnienie przestępstwa. Grożenie pozbawieniem życia, pobiciem, kradzieżą jest groźbą karalną, ale na przykład grożenie popełnieniem wykroczenia (uszkodzeniem jakiejś rzeczy o niewielkiej wartości), czy deliktu cywilnego (niedotrzymania warunków umowy) nie będzie skutkować poniesieniem odpowiedzialności karnej z tego przepisu. Groźba musi być skierowana w stronę ofiary lub osoby dla niej najbliższej. Musi nastąpić na szkodę ofiary lub szkodę osoby najbliższej. Grozić może mąż żonie, że pobije ją, albo, że pobije ich dzieci. W obu przypadkach mamy do czynienia z groźbą karalną. Groźba powinna wzbudzać obawę spełnienia, czyli ofiara ma podstawy, aby obawiać się spełnienia groźby. Jest to obawa subiektywna, czyli mówimy o indywidualnym samopoczuciu jednostki. Nie ma więc groźby karalnej w przypadku, gdy sąsiad grozi nam, że zbombarduje nasz dom z samolotu, jeśli nie ma samolotu, licencji pilota czy bomby. Nie ma także groźby karalnej jeśli sąsiad wymachuje w naszym kierunku bronią, ale nie wzbudza to naszej obawy, bo jesteśmy przekonani, że jest to pistolet na wodę. Zobacz również: Zmiany w postępowaniu karnym w 2015 roku Obawa jest uzasadniona, tzn. że mamy prawo podejrzewać, iż zostanie spełniona. Mówimy tutaj o obiektywnym uzasadnieniu obawy. Na przykład jeśli sąsiad mówi, że zburzy nasz dom przy pomocy armaty, to pomimo, iż możemy tej groźby się obawiać, to ta obawa nie jest uzasadniona, jeśli nasz sąsiad nie jest artylerzystą, a dom nie stoi na poligonie lub w jego pobliżu. Tutaj pojawiają się największe wątpliwości w czasie rozprawy sądowej. Przygotujmy się na to, że sąd bardzo dokładnie zbada intensywność naszej obawy i jej zasadność. Decydując się na sprawę sądową miejmy pewność, że te dwie przesłanki są spełnione. Istotną kwestią jest to, że żadna instytucja nie jest zobowiązana do działania, aż do chwili gdy ofiara nie złoży wniosku o ściganie sprawcy. Zobacz również: Prawo do obrony w procesie karnym Groźba - czyn karalny Dla dokonania groźby z chwilą jej wyrażenia wystarczy aby sprawca zagroził, a ta groźba do ofiary dotarła. Nie istnieje więc obowiązek podjęcia jakichkolwiek działań w celu spełnienia groźby, przykładowo sprawca grożący nam nożem nie musi usiłować nas dźgnąć, jeśli jego zachowanie wzbudza uzasadnioną obawę spełnienia groźby uszkodzenia ciała. W przypadku dźgnięcia lub zamachnięcia się w celu dźgnięcia mamy już do czynienia z przestępstwem uszkodzenia ciała lub z usiłowaniem dokonania przestępstwa uszkodzenia ciała. Sprawca musi działać świadomie (umyślnie), to znaczy wie, że jego działanie wywołuje u ofiary uzasadnioną obawę spełnienia czynu. Nie będzie podlegała odpowiedzialności karnej osoba, która nie zdawała sobie sprawy, że wywołuje poczucie strachu u drugiej strony, na przykład w sytuacji gdy groźba miała charakter żartu. Ważna jest więc świadomość sprawcy i jego zamiar wzbudzenia obawy u ofiary. Groźba karalna: Twój sąsiad notorycznie zastawia samochodem wjazd na Twoją posesję. Wielokrotnie prosiłeś go, żeby tego nie robił, ale nie przynosi to żadnego skutku. Sąsiad jest niemiły, arogancki, często odpowiada Ci w wulgarny sposób. Zawsze szybko się wycofujesz, bo boisz się, że może zacząć się z Tobą szarpać, albo Cię pobić. Któregoś dnia wychodziłeś z domu, a Twój sąsiad właśnie parkował w tym samym co zwykle miejscu. Postanowiłeś zwrócić mu uwagę. W trakcie wymiany zdań Twój sąsiad nie tylko nie chciał przestawić samochodu, ale zaczął na Ciebie krzyczeć, wyciągnąć pistolet z bagażnika samochodu, zaczął nim wymachiwać i grozić Tobie, że następnym razem jak zobaczy Twoje dzieci przechodzące wzdłuż jego ogrodu to je zastrzeli. Znając jego porywczy charakter boisz się, że groźba może zostać spełniona. Takie zachowanie można zakwalifikować jako groźbę karalną. Groźba nie karalna: Sprzedałeś swój samochód znajomemu. Ponieważ nie mógł on od razu zapłacić całej kwoty, w umowie zapisaliście, że połowę sumy wypłaci od razu, a drugą połowę w ciągu miesiąca. W między czasie pokłóciliście się dość poważnie i teraz znajomy grozi Ci, że jeśli go nie przeprosisz nie zapłaci reszty pieniędzy za samochód. Pomimo, iż groźba może budzić obawę jej spełnienia, a Twoja obawa jest w pełni uzasadniona, nie jest to groźba karalna. Polecamy serwis: Sprawy karne Źródło: Poniższa odpowiedź została oparta na następujących faktach i ich prawnej ocenie. Z treści Pana pytania wynika, że interesuje Pana to, czy zakaz zbliżania się, o którym mowa w art. 41a K.k., może dotyczyć także skazanego za groźby karalne. Pozwoli Pan, że mimo Pana wiedzy w tym zakresie przytoczę treść przepisu. Kierowanie wobec innej osoby gróźb może podlegać odpowiedzialności karnej. Nie wszystkie jednak groźby są groźbami karalnymi. Po pierwsze, pogróżki i groźby muszą stanowić zapowiedź popełnienia przestępstwa. Po drugie, możliwość jego popełnienia musi być w obiektywnym odczuciu bardzo prawdopodobna. Groźba karalna W myśl przepisu artykułu 190 kodeksu karnego odpowiedzialności karnej podlega ten, kto grozi popełnieniem przestępstwa innej osobie. Groźby mogą też być kierowane na szkodę osoby najbliższej. Groźba musi wzbudzić uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Karą za przestępstwo z art. 190 może być: grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co istotne ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Niewątpliwie, nie każde groźby są groźbami karalnymi. Będą nimi tylko takie, które spełniają wymogi stawiane przez kodeks karny. W przypadku braku wystąpienia któregokolwiek z ustawowych znamion czynu postępowanie zostanie umorzone. Groźba karalna jest to taka wypowiedź, która stanowi zapowiedź popełnienia przestępstwa. Adresatem groźby jest odbiorca lub osoba najbliższa. Przy ustalaniu czy doszło do popełnienia przestępstwa badane, jest z jednej strony subiektywne odczucie zagrożonego, które nie musi charakteryzować pewnością w realizacji zapowiedzianej groźby. Natomiast obawa, że groźba zostanie spełniona musi być uzasadniona. Pokrzywdzony musi więc potraktować groźbę poważnie. Musi też być przekonany, że jej spełnienie jest prawdopodobne. Najczęściej groźba karalna dotyczy przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu lub bezpieczeństwu powszechnemu. Subiektywna obawa popełnienia przestępstwa podlega weryfikacji. Tak zwany test obiektywnego obserwatora ma na celu ustalenie, czy przestępstwo mogło zostać rzeczywiście popełnione. Czyli o zagrożeniu powinna być przekonana każda inna osoba, która posiada podobne cechy jak pokrzywdzony. Groźba bezprawna Od groźby karalnej należy odróżnić groźbę bezprawną. Ta druga jest zakresowo szersza. Obejmuje groźbę karalną, ale także groźbę zainicjowania postępowania karnego. Groźbę rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci. Dotyczy to zagrożonego lub jego osoby najbliższej. O powyższym stanowi przepis art. 115 § 12 kodeksu karnego. Należy zaznaczyć, że nie będzie groźbą zapowiedź postępowania karnego, jeżeli faktycznie doszło do naruszenia prawa. Groźby karalne przykłady Przepis art. 190 nie wskazuje przykładów ani sposobów wyrażania groźby karalnej. Sąd Najwyższy słusznie zauważył, że groźba może być wyrażona w różny sposób. W wyroku z dnia r. sygn. akt I KR 225/87 Sąd Najwyższy wskazał, że: „Groźba może zostać wyrażona przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób niebudzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę określonych osób i wzbudza uzasadnioną obawę jej spełnienia” Najczęściej więc groźba wyrażana jest: słowami, gestami czy wyrazem twarzy,każdym innym zachowaniem, które jest zrozumiałe dla pokrzywdzonego. Również forma zastraszania może być dowolna. Można zatem grozić i formułować pogróżki: listowanie, mailem, wysyłając smsprzez Internecie: w wiadomościach prywatnych, na różnych forach i portalach społecznościowych,za pomocą rysunku, fotomontażu Groźba może zostać wyrażona także poprzez posługiwanie się przez sprawcę różnymi przedmiotami. Sprawca może przyłożyć poszkodowanemu nóż do gardła. Może wykorzystać samochód poprzez zbyt bliskie podjeżdżanie, gwałtownie hamowanie lub przyspieszanie auta. Powyższe może być dla adresata jednoznacznie odebrane, jako grożenie śmiercią. Może cię zainteresować także: Oskarżyciel posiłkowy – jaką rolę pełni i jak nim zostać? Przestępstwo groźby karalne jak reagować? Ściganie przestępstwa o groźby karalne następuje na wniosek pokrzywdzonego. Należy go łożyć złożyć w stosownej jednostce Policji albo w prokuraturze. Wniosek można złożyć ustnie do protokołu, a także na piśmie. Z momentem złożenia takiego wniosku sprawa toczy się już z urzędu. Istotne jest przedstawienie dowodów. W przypadku gróźb kierowanych za pomocą Internetu lub telefonu należy zrobić tzw. zrzut ekranu. Najlepiej w taki sposób, aby udało się uwzględnić dane umożliwiające identyfikacje sprawcy oraz strony internetowej. W przypadku innych form zastraszania dobrze jest utrwalić takie zdarzenie za pomocą telefonu albo też znaleźć świadków, którzy mogliby potwierdzić przebieg zdarzenia. Jak wskazano jednak na wstępnie. Nie każda wypowiedź grożąca będzie przestępstwem. Nie każde wykrzyczane w emocjach „zabiję cię” będzie kończyło się wyrokiem karnym. Z tego też względu warto skorzystać z pomocy Adwokata do spraw karnych. Może cię zainteresować także: Wspólnik Kancelarii Adwokackiej Anczewska i Puńko we Wrocławiu. Jako adwokat specjalizuje się w prawie cywilnym (ze szczególnym uwzględnieniem prawa ochrony konsumentów), prawie rodzinnym oraz karnym. Klienci cenią ja za szeroką wiedzę prawną, a także cierpliwość i zdecydowaną postawę podczas rozpraw sądowych. Sprawa absurdalna, ale art. 193 kk faktycznie mówi o ogrodzonym terenie. Możliwe rozwiązanie na gruncie prawa cywilnego: w obecności policjanta (świadka) wzywasz intruzów do opuszczenia Twojej posiadłości w terminie 5 minut, informując, że po upływie wyznaczonego terminu zaczniesz naliczać opłatę za pobyt na Twojej posiadłości w wysokości np. 20 zł za każdą rozpoczętą Grożenie innej osobie wyrządzeniem krzywdy i działaniem na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej nie pozostaje obojętne wobec prawa. Zachowanie, które może budzić u innej osoby poczucie zagrożenia i lęku jest przestępstwem. Jeżeli zatem obawiasz się, że groźba może zostać zrealizowana nie pozostawaj bierny. Uznanie groźby za karalną. Groźba karalna to przestępstwo zagrożone karą do 2 lat pozbawienia wolności. Aby groźba była karalna musi ona wzbudzać u pokrzywdzonego obawę jej dokonania – faktycznego zamiaru spełnienia groźby. Bardzo ważnym elementem jest istnienie uzasadnionej obawy zrealizowania groźby u pokrzywdzonego. Musi to być obiektywne odczucie strachu, lęku, obawy – poczucie zagrożenia bezpieczeństwa. Dana groźba będzie karalna jeżeli wkroczy ona w sferę psychiczną człowieka i naruszy jego wolność. Zgodnie bowiem z art. 190 §1 kodeksu karnego „Kto grozi osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Sprawca nie ma zamiaru zrealizowania groźby. Pamiętać należy, że nie ma znaczenia czy sprawca chce w przyszłości zrealizować groźby i czy rzeczywiście je dokona. Chodzi tutaj wyłącznie o to, że zachowanie sprawcy urzeczywistnia zamiar wywołania u osób pokrzywdzonych spełnienie gróźb. Zatem wystarczy, że pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i istnieje (wyrok SN z dnia 16 lutego 2007 r. sygn. akt WA 5/07; postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., sygn. akt III KK 262/05). Dla bytu tego przestępstwa nie jest wymagane, aby sprawca miał rzeczywiście zamiar wykonać groźbę, ani też aby istniały obiektywne okoliczności jej realizacji, a wystarczy, aby z punktu widzenia pokrzywdzonego, w subiektywnym jego odczuciu, groźba ta wywoływała przekonanie, że jest poważna oraz, że może zostać spełniona (wyrok SA w Katowicach z dnia 20 sierpnia 2009 r. sygn. akt II AKa 123/09). Nie każda groźba jest groźbą karalną. Jak wiadomo – nie każdą groźbę należy traktować „na serio”. Zdarza się, że mówimy do kogoś „zabiję Cię” często w znaczeniu żartobliwym, bardziej potocznym, które nie może w żadnym przypadku zrodzić poczucia strachu w drugim człowieku. Za groźbę karalną nie można traktować również np. pouczenia świadka o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zerwanie umowy czy zapowiedzi innych naruszeń prawa. Przepisy prawa nie wskazują wprost katalogu zachowań sprawcy, które można byłoby zakwalifikować do gróźb karalnych, niemniej jednak zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury oceny dokonać należy „w oparciu zarówno o osobowość pokrzywdzonego, jak i okoliczności, które pozwalają stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu i umysłowości co pokrzywdzony, w ustalonych okolicznościach i porównywalnych warunkach, uwzględniając także wcześniejsze ewentualne relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, towarzyszące wypowiedziom zachowania, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia” ( Wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2017 r., sygn. akt V KK 372/16) Nie bój się zareagować. Przestępstwo to ścigane jest na wniosek pokrzywdzonego. Oznacza to, że postępowanie w sprawie gróźb karalnych nie zostanie wszczęte, dopóki pokrzywdzony nie zgłosi zajścia na Policji czy w Prokuraturze. To od decyzji pokrzywdzonego zależy czy sprawca będzie ścigany i ukarany. W dobie wszechobecnego Internetu często mamy do czynienia z naruszaniem naszych praw przez osoby trzecie. Osoby, które w życiu codziennym nigdy nie sięgnęłyby do określonego katalogu sformułowań w sieci stosują je nagminnie. Dzieje się tak głównie z uwagi na barierę jaką stanowi Internet, z jednej strony łącząc ludzi oddalonych od siebie o tysiące kilometrów, z […] Artykuł 190 kk stwierdza, że groźby karalne to przestępstwo, za które grozi kara pozbawienia wolności do lat 2. Jednak to, co dokładnie uznaje się za groźby karalne, nie jest już tak oczywiste. Jakie jest postępowanie w przypadku gróźb karalnych, gdzie należy je zgłosić i jak udowodnić? Wyjaśniamy. Czy groźby są karalne? Art. 190 KK stanowi: 1.”Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.” Jak więc widać, odpowiedź na pytanie, czy groźby karalne są ścigane z urzędu, jest negatywna. Pokrzywdzony musi sam wystąpić z wnioskiem do organów ścigania, w przeciwnym razie te nie podejmą żadnych działań. Groźby karalne – przykłady Aby jakieś słowa można było uznać za groźbę karalną, muszą one spełnić pewne założenia: Groźby karalne muszą wzbudzać w odbiorcy uzasadnione obawy spełnienia. Nie oznacza to, że grożący musi mieć faktycznie zamiar wykonania deklarowanych czynów – istotne są natomiast odczucia osoby poszkodowanej. Groźba karalna to czyn wykonany umyślnie – grożący więc musi zdawać sobie sprawę z tego, że budzi strach w drugiej osobie. Groźby muszą również dotyczyć popełnienia zbrodni, występku lub przestępstwa skarbowego. Nie można więc uznać za groźbę zapowiedzi popełnienia wykroczenia. Odbiorcą takich gróźb musi być też konkretna osoba lub osoby – nie można uznać za groźby zapowiedzi, na przykład, zaatakowania jakiegoś budynku czy instytucji. Nie można też skierować gróźb karalnych wobec osób prawnych czy jednostek organizacyjnych – mogą natomiast otrzymać je ich przedstawiciele. Warto natomiast wspomnieć, że groźba karalna może byś skierowana zarówno do pokrzywdzonego, jak i do osoby mu najbliższej (np. córki czy żony). Za groźbę karalną można uznać słowa wypowiedziane czy napisane – ważne, by były wyrażone w sposób zrozumiały dla odbiorcy. Można też za groźby uznać gesty – przykładem będzie wycelowanie pistoletu w stronę drugiej osoby. A gdzie zgłosić groźby karalne? Można to zrobić ustnie w obecności funkcjonariusza policji. Można też złożyć pisemne zawiadomienie do prokuratury. Przepisy nie precyzują tutaj żadnych dodatkowych wymogów formalnych poza złożeniem zeznań. Niepokojące poszkodowanego zachowania to nie zawsze groźby karalne. Może to być również stalking. O tym, jak sobie z nim radzić, napisaliśmy w tekście: „Stalking – czym jest i jak sobie z nim radzić?”. Groźby karalne – jakie wyroki? Co grozi za groźby karalne? Zgodnie z art. 190 kk karą za groźby karalne może być grzywna, ograniczenie wolności lub pozbawienie wolności – od 1 miesiąca do 2 lat. Kara pozbawienia wolności może jednak zostać warunkowo zawieszona – wówczas sprawca nie trafi do więzienia, jeśli przez wyznaczony okres próbny będzie postępował zgodnie z prawem. Co grozi nieletniemu za groźby karalne? Odpowiedzialności karnej podlegają osoby nieletnie po ukończeniu 17. roku życia. Oznacza to, że jedynie one mogą być sądzone za groźby karalne. W wyjątkowych sytuacjach granica wieku może być obniżona do 15. roku życia, jednak groźby karalne nie są uznawane za powód do takiego działania. Groźby karalne w Internecie W dobie Internetu coraz częściej ma się do czynienia z groźbami karalnymi na Facebooku czy innych portalach społecznościowych. Prokuratorzy otrzymują bardzo wiele takich zgłoszeń. Takie groźby traktowane są dokładnie tak samo, jak groźby słowne wystosowane w stronę pokrzywdzonego w bezpośredniej rozmowie. Jeśli więc stykasz się z groźbami w Internecie, zadbaj o to, by zrobić screena komentarza czy wiadomości – może on być później dowodem w sprawie. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku gróźb karalnych przez smsy. Groźby karalne – przedawnienie W przypadku gróźb karalnych przedawnienie następuje po 5 latach od popełnienia czynu. Jeśli w tym czasie organy ścigania wszczęły postępowanie, to do tego okresu dolicza się dodatkowe 10 lat. Groźby karalne to przestępstwo, które często jest przez poszkodowanych bagatelizowane i w konsekwencji pozostaje niezgłoszone. Jeśli czujesz się zagrożony przez słowa drugiej osoby, warto, byś zaczerpnął porady prawnej lub od razu skontaktował się z organami ścigania – osoba dopuszczająca się takiego czynu nie powinna pozostawać bezkarna. Kary za grożenie. Zgodnie z polskim kodeksem karnym (art. 190) stosowanie gróźb względem drugiej osoby, która ma uzasadnioną obawę, że dana groźba będzie zrealizowana, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienie wolności do 2 lat. Należy podkreślić, iż ściganie tego przestępstwa następuje na wniosek osoby Czy wiesz, co grozi za stalking? Zgodnie z art. 190a kk, za uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej i tym samym wzbudzanie w niej uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia lub naruszenie jej prywatności, grozi kara do 3 lat więzienia. Stalkowaniem może być np. natrętne telefonowanie, nękanie smsami lub mailami albo nachodzenie ofiary w jej domu lub w jej pracy. Jeżeli popełniłeś przestępstwo z art. 190a kk, skontaktuj się z nami już teraz! Adwokat lub radca prawny pomoże Ci bronić Twoich praw przed sądem. Zadzwoń do nas również wtedy, gdy jesteś nękany przez inną osobę. Dzięki naszej pomocy łatwiej Ci będzie bronić swoich praw w postępowaniu 190 kk reguluje sytuację, w której jedna osoba grozi drugiej osobie lub osobie jej najbliższej popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Kary, jakie sąd może wymierzyć za groźby karalne z art. 190 kk to grzywna, kara ograniczenia wolności lub kara pozbawienia wolności do 2 lat. Jeżeli chcesz, aby sąd wydał korzystny dla Ciebie wyrok, skontaktuj się z nami. Możesz liczyć na wysokiej jakości opiekę prawną. Adwokat lub radca prawny z wieloletnim doświadczeniem pomoże Ci bronić Twoich praw. Jeżeli natomiast to Ty jesteś osobą, do której kierowane są groźby karalne, nie zwlekaj i skontaktuj się z nami. Zespół adwokatów i radców prawnych, którym zaufało już wiele osób, pomoże Ci skutecznie bronić Twoich praw. Procedura wezwania obrońcy SKONTAKTUJ SIĘ Z NASZĄ KANCELARIĄ UZGADNIAMY WARUNKI REALIZACJI ZLECENIA UDAJEMY SIĘ NA MIEJSCE ZDARZENIA ZATRZYMANY POSIADA OBROŃCĘ PROCESOWEGO UWAGA: Do momentu gdy zapoznamy się ze sprawy NIE NALEŻY NA POLICJI DOBROWOLNIE PODDAWAĆ SIĘ KARZE PIERWSZA KONSULTACJA Z ADWOKATEM JEST NIEODPŁATNA SKORZYSTAJ Z FORMULARZA Opisz swoją sprawę – skontaktujemy się Art. 190 kodeksu karnego Tematem niniejszego artykułu jest przestępstwo z art. 190 kk, czyli groźby karalne. Czy w każdym przypadku grożenie innej osobie należy uznać za przestępstwo z art. 190 kk? Jaka kara grozi za groźby karalne według Kodeksu karnego? Czy dla sądu ma znaczenie, w jakiej formie wyrażone zostały groźby karalne? Odpowiedzi na wszystkie powyższe pytania znajdziesz w niniejszym artykule. Zgodnie z art. 190 kk, „Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”1. Przestępstwo z art. 190 kk jest przestępstwem przeciwko wolności, a dokładniej wolności od strachu. Przestępstwo określone w art. 190 kk polega więc na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby jej najbliższej (chodzi o osoby wymienione w art. 115 § 1 kk, czyli małżonka, osobę pozostająca we wspólnym pożyciu, dzieci, rodziców, rodzeństwo itp.). Rodzaj przestępstwa, którym sprawca grozi pokrzywdzonemu oraz cel, w jakim sprawca to czyni, nie mają znaczenia. Zazwyczaj groźby karalne, o których mowa w art. 190 kk, polegają na grożeniu pokrzywdzonemu zabójstwem, pobiciem, podpaleniem mieszkania, porwaniem dziecka Nie popełnia przestępstwa z art. 190 kk ten, kto grozi innej osobie popełnieniem wykroczenia, przestępstwa skarbowego czy też czynu naruszającego przepisy prawa cywilnego bądź administracyjnego3. Groźby karalne – Adwokat Groźby karalne w rozumieniu art. 190 kk wywołują skutek w postaci uzasadnionej obawy adresata groźby, że zostanie ona spełniona przez sprawcę. Nie jest konieczne, aby niebezpieczeństwo spełnienia groźby było realne – wystarczy, że u pokrzywdzonego wystąpi uzasadniona obawa spełnienia groźby przez sprawcę4. Sąd Najwyższy uznał, iż obawa zagrożonego jest uzasadniona wtedy, gdy każdy człowiek o podobnej do zagrożonego osobowości i w podobnej sytuacji również odczuwałby obawę przed taką groźbą (wyrok SN z dnia 9 grudnia 2002 r., sygn. akt IV KKN 508/99)5. Zgodnie z art. 190 § 2 kk, groźby karalne są ścigane wyłącznie na wniosek pokrzywdzonego6. Oznacza to, że organy ścigania nie mogą wszcząć postępowania, dopóki pokrzywdzony nie złoży stosownego wniosku. Groźby karalne mogą być wyrażone w dowolnej formie. Groźby karalne mogą być wyrażone słownie, zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej, np. w formie anonimowego listu. Zachowania sprawcy, z których można łatwo wywnioskować, iż grozi on pokrzywdzonemu popełnieniem przestępstwa (np. celowanie z pistoletu w jego kierunku) należy uznać za kolejną formę wyrażenia gróźb karalnych7. Innymi formami popełnienia przestępstwa z art. 190 kk mogą być na przykład SMS z pogróżkami, rysunek przedstawiający np. martwego pokrzywdzonego, kukła symbolizująca śmierć8 albo martwe zwierzę. Sprawca nie musi grozić pokrzywdzonemu osobiście. Groźby karalne mają miejsce również w przypadku, gdy sprawca przekazuje groźby karalne za pośrednictwem osoby trzeciej (wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 23 grudnia 2013 r., sygn. akt IX Ka 1330/13)9. Od groźby karalnej należy odróżnić groźbę bezprawną. Pojęcie groźby bezprawnej jest szersze niż pojęcie groźby karalnej i obejmuje groźbę, o której mowa w art. 190, groźbę spowodowania postępowania karnego lub groźbę rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Groźby nie stanowi zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem10. Art. 190 KODEKSU KARNEGO – JAK SIĘ BRONIĆ? JAK REAGOWAĆ? ZADZWOŃ PRZEANALIZUJEMY TWOJĄ SYTUACJĘ I ZAPROPONUJEMY NAJLEPSZE ROZWIĄZANIEUWAGA! PIERWSZA KONSULTACJA Z ADWOKATEM JEST NIEODPŁATNA§ grozby karalne,pobicie,bezsilnosc (odpowiedzi: 14) Witam,prosze o pomoc w sprawie bylego konkubenta.Od lutego wysyla w smsach grozby karalne,przesladuje, zalozylam sprawe na komendzie,podobnie § Grozby i pobicie (odpowiedzi: 3) Witam. Mam pytanie jaka kara grozi mi za groźby przez internet, pisane na gadu-gadu i późniejsze pobicie.
W świetle obowiązujących przepisów groźba karalna jest przestępstwem, za które można trafić na 2 lata do więzienia. Zgodnie bowiem z art. 190 Kodeksu karnego, ten „kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.”.W polskim prawie karnym (art. 115 przez osobę najbliższą uważa się: małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatego w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostającą w stosunku przysposobienia oraz jej małżonka, a także osobę pozostająca we wspólnym podkreślić, że do popełnienia przestępstwa dochodzi w sytuacji, gdy osoba pokrzywdzona wyraża uzasadnione przekonanie, że może dojść do realizacji groźby, natomiast niezależnie od tego czy sprawca faktycznie ma zamiar tudzież możliwość spełnienia owej popełnienia przestępstwa z art. 190 nie ma również znaczenia, w jakim celu sprawca grozi pokrzywdzonemu oraz jakim przestępstwem (chyba, że sprawca grozi popełnieniem wykroczenia, przestępstwa skarbowego bądź czynu zabronionego przez przepisy prawa cywilnego albo administracyjnego – w tych przypadkach o groźbie karalnej nie bowiem mowy).Groźba karalna może być wyrażana w różnej formie – zarówno w wypowiedzi pisemnej (np. w liście z pogróżkami), w formie ustnej (np. w trakcie rozmowy telefonicznej), jak i w formie gestu. Co więcej, sprawca nie musi grozić pokrzywdzonemu osobiście – do przestępstwa dochodzi również w sytuacji, gdy treść groźby karalnej przekazuje adresatowi osoba karalna należy do przestępstw ściganych na wniosek pokrzywdzonego. Doniesienie o jego popełnieniu należy składać zatem na policji bądź w prokuraturze.Sprawa karna za groźby karalne / wyrok / apelacja Witam wszystkich, którzy zechcieli odwiedzić ten wątek Wstępnie chciałem się przywitać ze wszystkimi Forumowiczami, gdyż jestem nowym użytkownikiem, choć w przeszłości już tu zaglądałem Zmierzając do rzeczy, sprawa wygląda tak: Pewnego jesiennego wieczoru wraz z
O groźbie karalnej mówimy w przypadku, gdy sprawca ma wpływ na poczucie bezpieczeństwa ofiary. Niezależnie od tego w jaki sposób sprawca zastrasza swoją ofiarę, takie zachowanie podlega grzywnie, a nawet ograniczeniu wolności do lat 2. Czym są groźby karalne? Gdzie szukać pomocy? Czym są groźby karalne? Groźby karalne stanowią jedne z najpowszechniejszych przestępstw. Z uwagi na zagrożenie karą w maksymalnym wymiarze 2 lat pozbawienia wolności kwalifikowane są jako występki. Kodeks karny umieszcza groźby karalne w rozdziale przestępstw przeciwko wolności pod art. 190 KK. Zgodnie z przepisem art. 190 ust. 1 Kodeksu karnego groźbę karalną stanowi zachowanie gdy osoba grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby jej najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że ta będzie spełniona. Przykładowo za groźbę karalną może stanowić wykrzykiwanie przez jedną osobę podczas kłótni w stosunku do drugiej takich słów jak „zabiję cię”, „połamię ci nos”, „podpalę ci dom”. Za groźby karalne poczytuje się także grożenie wyrządzeniem krzywdy najbliższej rodzinie rozmówcy. Jak rozpoznać groźby karalne? Co istotne, groźba musi zostać sformułowana w taki sposób, aby budziła realne poczucie zagrożenia, a nie była jedynie elementem żartu czy swobodnej rozmowy, z kontekstu której nie wynika, aby rozmówcy lub jego najbliższym groziło jakieś niebezpieczeństwo. Bez znaczenia, jest jednak to czy grożący miał realną możliwość spełnienia groźby, ponieważ liczy się jedynie uzasadnione odczucie pokrzywdzonego, co do tego że groźba ta może zostać spełniona. Groźba taka może być wyrażona na kilka sposobów: słownie pisemnie (list, mail, sms, wiadomości na portalach społecznościowych) gestem za pomocą rysunku, grafiki czy przerobionego zdjęcia swoim zachowaniem (użycie noża pod szyją ofiary) Groźba karalna a groźba bezprawna Od pojęcia groźby karalnej należy odróżnić groźbę bezprawną. Co prawda, sama groźba bezprawna jest równocześnie groźbą karalną, ale poza tym za groźbę bezprawną uznaje się groźbę wszczęcia postępowania karnego lub innego, w których może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, a także możliwość rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby dla niej najbliższej. Groźba karalna zagrożona jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo w najcięższych przypadkach karą pozbawienia wolności do lat 2. Gdzie szukać pomocy? Ściganie tego przestępstwa odbywa się jedynie na wniosek pokrzywdzonego. Taki wniosek należy złożyć w wybranej jednostce policji lub w prokuraturze. W takim przypadku, warto skonsultować się z prawnikiem, który pomoże poprowadzić sprawę w odpowiedni sposób, a także oceni zebrane dowody. Adwokat sprawy karne Warszawa pomoże również określić, czy groźby mają charakter jedynie złośliwy, czy podlegają karze.Groźba karalna jest przestępstwem będącym występkiem, zawartym w art. 190 § 1 kodeksu karnego (dalej k.k.). W przypadku popełnienia tego przestępstwa prowadzone jest postępowanie karne. Skazanie za takie przestępstwo powoduje, że prawomocny wyrok zostaje ujawniony w Krajowym Rejestrze Karnym. Tym samym sprawca takiego czynu będzie W dzisiejszym wpisie poddamy analizie zasady odpowiedzialności za groźbę karalną – art. 190 § 1 kodeksu karnego. Odpowiemy na pytanie o to, czym jest groźba karalna, jakie są najczęstsze sposoby działania sprawców i na jaką karę naraża się osoba dopuszczająca się groźby. Groźba to zapowiedź, że popełni się przestępstwo na szkodę osoby, do której groźba jest skierowana lub jej osoby najbliższej, jeśli wzbudza u osoby zagrożonej poczucie uzasadnione obawy. Groźba oddziałuje na psychikę osoby pokrzywdzonej przez wzbudzenie obawy, że zostanie spełniona. Zapowiedź popełnienia przestępstwa dotyczy popełnienia zbrodni, występku lub przestępstwa skarbowego; nie jest groźbą karalną zapowiedź popełnienia wykroczenia lub tzw. deliktu (zawinionego czynu wyrządzającego szkodę). Groźba karalna może zostać wyrażona w jakikolwiek sposób zrozumiały dla pokrzywdzonego. Może przybrać postać wyraźną lub dorozumianą. Możliwe jest grożenie ustne, pisemne, gestem. Groźba karalna może zostać skierowana do pokrzywdzonego lub jego osoby najbliższej bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób. Uznaje się, że groźba karalna skierowana pośrednio jest podstawą do przypisania grożącemu odpowiedzialności karnej, gdy pomiędzy grożącym a pośrednikiem istnieje porozumienie dotyczące przekazania groźby lub gdy grożący informując pośrednika o groźbie przynajmniej przewidywał, że dojdzie ona do wiadomości pokrzywdzonego i godził się na to. Kodeks karny przyjmuje także, że nie stanowi przestępstwa wyrażona wobec pośrednika groźba popełnienia przestępstwa, jeśli została skierowana przeciwko osobie niedostatecznie zindywidualizowanej (np. poinformowanie osoby trzeciej o zamiarze wysadzenia w powietrze „jakiegoś”, nieokreślonego budynku administracji rządowej, nie stanowi groźby karalnej, choćby osoba trzecia miała uzasadnioną obawę spełnienia zapowiedzi). Groźba karalna nie może zostać skierowana przeciwko osobie prawnej lub innej jednostce organizacyjnej, gdyż nie mogą one odczuwać lęku (obawy spełnienia groźby). Adresatem groźby karalnej może być osoba reprezentująca jednostkę organizacyjną. Dla przyjęcia odpowiedzialności za groźbę jest konieczne stwierdzenie, że groźba karalna wywołała u pokrzywdzonego uzasadnione uczucie obawy spełnienia groźby. Obawa spełnienia groźby jest uzasadniona, jeśli pokrzywdzony traktuje groźbę poważnie i uważa, że sprawca może ją spełnić. Nie jest konieczne, by pokrzywdzony miał pewność, że groźba karalna zostanie spełniona. Obawa spełnienia groźby jest trudna do zweryfikowania. Ocena, czy pokrzywdzony w konkretnych okolicznościach sprawy mógł zasadnie obawiać się spełnienia groźby, odbywa się przez porównanie, czy przeciętna osoba o podobnych cechach osobowości uznałaby groźbę za realną i wzbudzającą obawę. Dla przyjęcia odpowiedzialności sprawcy za popełnienie przestępstwa groźby karalnej nie ma znaczenia zamiar popełnienia zapowiedzianego przestępstwa; wystarczy, że zapowiedź popełnienia przestępstwa wywoła u pokrzywdzonego obawę, że groźba zostanie spełniona. Groźba karalna to przestępstwo umyślne, popełnione z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Jest ścigana na wniosek pokrzywdzonego. Sprawca groźby podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat. Z praktyki sądowej. Przypisanie odpowiedzialności karnej za przestępstwo wymaga nie tylko zrealizowania czynności wykonawczych groźby, ale spowodowania stanu, w którym groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ujęty w opisie typu przestępstwa zwrot „uzasadniona obawa” jest zatem warunkiem koniecznym karalności zachowania polegającego na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby jej najbliższej. Uzasadniona obawa, w konstrukcji przepisu art. 190 § 1 Kodeksu karnego, jest tym elementem, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywna odczucie obawy pokrzywdzonego co do spełnienia groźby miało obiektywne (uzasadnione) podstawy. Jeżeli oskarżyciel zarzucił oskarżonemu groźbę bezprawną skierowaną wobec jednej osoby, a sąd skazał go za groźby kierowane do dwóch osób, to sąd wyszedł poza zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia. Z jednej strony postępowanie sądu winno zmierzać do ustalenia, czy pokrzywdzony w rzeczywistości bał się, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona, z drugiej zaś do zrelatywizowania obawy pokrzywdzonego w oparciu o zobiektywizowane kryteria pozwalające stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek, o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu, umysłowości i warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę zrealizowania. Jeżeli groźba nie wzbudziła uzasadnionej obawy, a sprawca do jej wywołania bezpośrednio zmierzał, można mówić o usiłowaniu popełnienia tego przestępstwa. Słów „znajdę cię” z pewnością nie można rozumieć jako groźby pozbawienia życia. Słowa te wyrażają groźbę niedookreśloną, nie wyrażającą niczego konkretnego. Upatrywanie w nich groźby pozbawienia życia jest niedopuszczalnym domniemaniem przeciw oskarżonemu (art. 5 § 2 RE: Pozew cywilny o zniesławienie i groźby karalne. do kaka 16. Jakby policja miała każdemu przydzielać ochronę za takie groźby to w polsce musiałoby być kilka milionów policjantów. Jak grozi twojemu ojcu to składajcie wnioski o ściganie albo róbcie prywatki (zależy co on dokładnie robi). Zarzut postawniony wedle procedury zawsze co do zasady będzie Kodeks postępowania karnego CYTATArt. 325a. § 1. Dochodzenie prowadzi Policja lub organy, o których mowa w art. 312, chyba że prowadzi je prokurator.§ 2. Przepisy dotyczące śledztwa stosuje się odpowiednio do dochodzenia, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią 325g. § 1. Nie jest wymagane sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz wydanie postanowienia o zamknięciu dochodzenia, chyba że podejrzany jest tymczasowo aresztowany.§ 2. Przesłuchanie osoby podejrzanej zaczyna się od powiadomienia jej o treści zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia przesłuchania uważa się za podejrzanego.§ 3. Podejrzanemu należy umożliwić przygotowanie się do obrony, a zwłaszcza ustanowienie lub wyznaczenie 325b. § 1. Dochodzenie prowadzi się w sprawach o przestępstwa należące do właściwości sądu rejonowego:1) zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, z tym że w wypadku przestępstw przeciwko mieniu tylko wówczas, gdy wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 100 000 zł,2) przewidziane w art. 159 i 262 § 2 Kodeksu karnego, 3) przewidziane w art. 279 § 1, art. 286 § 1 i 2 oraz w art. 289 § 2 Kodeksu karnego, jeżeli wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 100 000 zł.§ 2. Spośród spraw o przestępstwa wymienione w § 1 pkt 1 nie prowadzi się dochodzenia w sprawach o przestępstwa określone w Kodeksie karnym w art. 155, art. 156 § 2, art. 157a § 1, art. 164 § 2, art. 165 § 2, art. 168, art. 174 § 2, art. 175, 181--184, 186, 201, art. 231 § 1 i 3, art. 233 § 1 i 4, art. 240 § 1, art. 250a § 1--3, art. 265 § 3 oraz w rozdziale XXXVI i 211. W celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy można przeprowadzić, w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich 212. W toku oględzin lub eksperymentu procesowego można dokonywać również przesłuchań lub innych czynności 315. § 1. Podejrzany i jego obrońca oraz pokrzywdzony i jego pełnomocnik mogą składać wnioski o dokonanie czynności śledztwa. § 2. Stronie, która złożyła wniosek, oraz jej obrońcy lub pełnomocnikowi nie można odmówić wzięcia udziału w czynności, jeżeli tego żądają. Przepis art. 318 zdanie drugie stosuje 316. § 1. Jeżeli czynności śledztwa nie będzie można powtórzyć na rozprawie, należy podejrzanego, pokrzywdzonego i ich przedstawicieli ustawowych, a obrońcę i pełnomocnika, jeżeli są już w sprawie ustanowieni, dopuścić do udziału w czynności, chyba że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub zniekształcenia dowodu w razie zwłoki.§ 2. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się wtedy, gdy zwłoka grozi utratą lub zniekształceniem dowodu.§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo, że świadka nie będzie można przesłuchać na rozprawie, strona lub prokurator albo inny organ prowadzący postępowanie mogą zwrócić się do sądu z żądaniem przesłuchania go przez 317. § 1. Strony, a obrońcę lub pełnomocnika, gdy są już w sprawie ustanowieni, należy także na żądanie dopuścić do udziału w innych czynnościach śledztwa.§ 2. W szczególnie uzasadnionym wypadku prokurator może postanowieniem odmówić dopuszczenia do udziału w czynności ze względu na ważny interes śledztwa albo odmówić sprowadzenia oskarżonego pozbawionego wolności, gdy spowodowałoby to poważne 318. Gdy dopuszczono dowód z opinii biegłych albo instytucji naukowej lub specjalistycznej, podejrzanemu i jego obrońcy oraz pokrzywdzonemu i jego pełnomocnikowi doręcza się postanowienie o dopuszczeniu tego dowodu i zezwala na wzięcie udziału w przesłuchaniu biegłych oraz na zapoznanie się z opinią, jeżeli złożona została na piśmie. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się, gdy spowodowałoby to poważne 313. § 1. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju.§ 2. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów zawiera wskazanie podejrzanego, dokładne określenie zarzucanego mu czynu i jego kwalifikacji prawnej.§ 3. Podejrzany może do czasu zawiadomienia go o terminie zaznajomienia z materiałami śledztwa żądać podania mu ustnie podstaw zarzutów, a także sporządzenia uzasadnienia na piśmie, o czym należy go pouczyć. Uzasadnienie doręcza się podejrzanemu i ustanowionemu obrońcy w terminie 14 dni.§ 4. W uzasadnieniu należy w szczególności wskazać, jakie fakty i dowody zostały przyjęte za podstawę 321. § 1. Jeżeli istnieją podstawy do zamknięcia śledztwa, na wniosek podejrzanego lub jego obrońcy o końcowe zaznajomienie z materiałami postępowania, prowadzący postępowanie powiadamia podejrzanego i obrońcę o terminie końcowego zaznajomienia, pouczając ich o prawie uprzedniego przejrzenia akt w terminie odpowiednim do wagi lub zawiłości sprawy, określonym przez organ procesowy.§ 2. Termin zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania powinien być tak wyznaczony, aby od doręczenia zawiadomienia o nim podejrzanemu i jego obrońcy upłynęło co najmniej 7 dni.§ 3. W czynnościach zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania ma prawo uczestniczyć obrońca.§ 4. Nie usprawiedliwione niestawiennictwo podejrzanego lub jego obrońcy nie tamuje dalszego postępowania.§ 5. W terminie 3 dni od daty zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania strony mogą składać wnioski o uzupełnienie śledztwa. Przepis art. 315 § 2 stosuje się odpowiednio.§ 6. Jeżeli nie zachodzi potrzeba uzupełnienia śledztwa, wydaje się postanowienie o jego zamknięciu i ogłasza się je lub o jego treści zawiadamia się podejrzanego oraz jego 322. § 1. Jeżeli postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, a nie zachodzą warunki określone w art. 324, umarza się śledztwo bez konieczności uprzedniego zaznajomienia z materiałami postępowania i jego zamknięcia.§ 2. Postanowienie o umorzeniu śledztwa powinno zawierać, oprócz danych wymienionych w art. 94, dokładne określenie czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz wskazanie przyczyn umorzenia.§ 3. Jeżeli umorzenie następuje po wydaniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów albo przesłuchaniu osoby w charakterze podejrzanego, postanowienie o umorzeniu powinno zawierać także imię i nazwisko podejrzanego oraz w razie potrzeby inne dane o jego Art. 323. § 1. W razie umorzenia śledztwa prokurator wydaje postanowienie co do dowodów rzeczowych stosownie do przepisów art. 230-233.§ 2. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie podejrzanemu, pokrzywdzonemu i osobie, od której przedmioty te odebrano lub która zgłosiła do nich roszczenie. § 3. Po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu śledztwa prokurator, w razie istnienia podstaw określonych w art. 99 § 1 i art. 100 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 1 i 2 oraz art. 47 § 4 Kodeksu karnego skarbowego, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku tytułem środka zabezpieczającego. Z takim wnioskiem prokurator może wystąpić również w wypadku umorzenia postępowania wobec niewykrycia sprawcy przestępstwa, przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, o ile przepis przewiduje orzeczenie 324. § 1. Jeżeli zostanie ustalone, że podejrzany dopuścił się czynu w stanie niepoczytalności, a istnieją podstawy do zastosowania środków zabezpieczających, prokurator po zamknięciu śledztwa lub dochodzenia kieruje sprawę do sądu z wnioskiem o umorzenie postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających. Przepis art. 321 stosuje się odpowiednio.§ 2. Jeżeli sąd nie znajduje podstaw do uwzględnienia wniosku, o którym mowa w § 1, przekazuje sprawę prokuratorowi do dalszego prowadzenia.§ 3. Na postanowienie sądu przysługuje Art. 338. § 1. Jeżeli akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym, prezes sądu zarządza doręczenie jego odpisu oskarżonemu, wzywając go do składania wniosków dowodowych w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia. Jeżeli akt oskarżenia zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335 § 1, jego odpis doręcza się ujawnionemu pokrzywdzonemu. § 2. Oskarżony ma prawo wniesienia, w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia, pisemnej odpowiedzi na akt oskarżenia, o czym należy go pouczyć.§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo ujawnienia tajemnicy państwowej, oskarżonemu doręcza się odpis aktu oskarżenia bez uzasadnienia. Uzasadnienie aktu oskarżenia udostępnia się jednak z zachowaniem rygorów określonych przez prezesa sądu lub 339. § 1. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie, jeżeli: .1) prokurator złożył wniosek o orzeczenie środków zabezpieczających,2) zachodzi potrzeba rozważenia kwestii warunkowego umorzenia postępowania,3) akt oskarżenia zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335.§ 2. (uchylony).§ 3. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie także wtedy, gdy zachodzi potrzeba innego rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia, a zwłaszcza:1) umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2-11,2) umorzenia postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia,3) wydania postanowienia o niewłaściwości sądu lub o zmianie wskazanego w akcie oskarżenia trybu postępowania,4) zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego,5) wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania,6) wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego środka przymusu,7) wydania wyroku nakazowego,§ 4. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie ponadto, gdy zachodzi potrzeba rozważenia możliwości przekazania jej do postępowania mediacyjnego; przepis art. 23a stosuje się odpowiednio.§ 5. Strony, obrońcy i pełnomocnicy mogą wziąć udział w posiedzeniach wymienionych w § 1 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 6, z tym że udział prokuratora i obrońcy w posiedzeniu w przedmiocie orzeczenia środka zabezpieczającego określonego w art. 94 albo 95 Kodeksu karnego jest 340. § 1. W kwestii umorzenia postępowania stosuje się odpowiednio art. 322 oraz art. 323 § 1 i 2.§ 2. W razie istnienia podstaw określonych w art. 99 § 1 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 1 pkt 1 Kodeksu karnego skarbowego sąd, umarzając postępowanie lub rozpoznając wniosek prokuratora wymieniony w art. 323 § 3, orzeka przepadek.§ 3. Osoba roszcząca sobie prawo do korzyści lub przedmiotów, których przepadek orzeczono tytułem środka zabezpieczającego, może dochodzić swych roszczeń tylko w postępowaniu 341. § 1. Prokurator, oskarżony i pokrzywdzony mają prawo wziąć udział w posiedzeniu. Udział ich jest obowiązkowy, jeżeli prezes sądu lub sąd tak zarządzi.§ 2. Jeżeli oskarżony sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu, jak również wtedy, gdy sąd uznaje, że warunkowe umorzenie byłoby nieuzasadnione, kieruje sprawę na rozprawę. Wniosek prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania zastępuje akt oskarżenia. W terminie 7 dni prokurator dokonuje czynności określonych w art. 333 § 1-2.§ 3. Jeżeli sąd uzna za celowe ze względu na możliwość porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, może odroczyć posiedzenie, wyznaczając stronom odpowiedni termin. Na wniosek oskarżonego i pokrzywdzonego, uzasadniony potrzebą dokonania uzgodnień, sąd zarządza stosowną przerwę lub odracza posiedzenie.§ 4. Sąd orzekając o warunkowym umorzeniu bierze pod uwagę wyniki porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii wskazanej w § 3.§ 5. W przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania sąd orzeka na posiedzeniu wyrokiem. CYTATArt. 342. § 1. W wyroku warunkowo umarzającym postępowanie należy dokładnie określić czyn oskarżonego, wskazać przepis ustawy karnej, pod który czyn podpada, oraz oznaczyć okres próby. § 2. W wyroku sąd określa także nałożone na oskarżonego obowiązki oraz sposób i termin ich wykonania, a w razie uznania za celowe - również dozór kuratora, osoby godnej zaufania albo instytucji lub organizacji społecznej. § 3. Wyrok powinien w razie potrzeby zawierać rozstrzygnięcie co do dowodów rzeczowych. Sąd stosuje odpowiednio art. 230 § 2 i 3 oraz art. 231-233, uwzględniając potrzebę zabezpieczenia dowodów na wypadek podjęcia postępowania. § 4. Zawarte w wyroku rozstrzygnięcie, o którym mowa w § 3, może być zaskarżone zażaleniem przez osoby wskazane w art. 323 § 2.§ 5. Wyrok doręcza się także 17. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy: 1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,2) czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa,3) społeczna szkodliwość czynu jest znikoma,4) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze,5) oskarżony zmarł,6) nastąpiło przedawnienie karalności,7) postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się,8) sprawca nie podlega orzecznictwu polskich sądów karnych,9) brak skargi uprawnionego oskarżyciela,10) brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej,11) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.§ 2. Do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa uzależnia ściganie, organy procesowe dokonują tylko czynności nie cierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a także czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy wniosek będzie złożony lub zezwolenie będzie wydane.§ 3. Niemożność przypisania winy sprawcy czynu nie wyłącza postępowania dotyczącego zastosowania środków 167. Dowody przeprowadza się na wniosek stron, podmiotu określonego w art. 416 albo z 352. Prezes sądu po rozważeniu wniosków stron i podmiotu, o którym mowa w art. 416 lub z urzędu dopuszcza dowody i zarządza ich sprowadzenie na rozprawę. Przepis art. 368 stosuje się 368. O przychylnym załatwieniu wniosku dowodowego strony, któremu inna strona nie sprzeciwiła się, rozstrzyga ostatecznie przewodniczący; w innych wypadkach sąd wydaje 370. § 1. Po swobodnym wypowiedzeniu się osoby przesłuchiwanej na wezwanie przewodniczącego, stosownie do art. 171 § 1, mogą zadawać jej pytania w następującym porządku: oskarżyciel publiczny, oskarżyciel posiłkowy, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, oskarżyciel prywatny, pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, powód cywilny, pełnomocnik powoda cywilnego, biegły, podmiot, o którym mowa w art. 416,obrońca, oskarżony, członkowie składu orzekającego.§ 2. Strona, na której wniosek świadek został dopuszczony, zadaje pytania przed pozostałymi stronami. § 3. W razie potrzeby członkowie składu orzekającego mogą zadawać dodatkowe pytania poza kolejnością.§ 4. Przewodniczący uchyla pytania, o których mowa w art. 171 § 6, lub gdy z innych powodów uznaje je za 414. § 1. W razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.§ 2. Umarzając postępowanie sąd stosuje odpowiednio art. 322 § 2 i 3, art. 323 § 1 i 2 oraz art. 340 § 2 i 3.§ 3. Sąd stosuje środek zabezpieczający wskazany w art. 99 § 1 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 2 Kodeksu karnego skarbowego jeżeli wyniki przewodu sądowego to uzasadniają, a umorzenie następuje z powodu niepoczytalności sprawcy w chwili popełnienia czynu.§ 4. Umarzając postępowanie warunkowo, sąd stosuje odpowiednio art. 341.§ 5. Przewidując możliwość warunkowego umorzenia postępowania albo możliwość orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, sąd może wznowić przewód sądowy celem odpowiedniego zastosowania art. 341 § 3; wówczas sąd może zarządzić UCHWAŁA Z DNIA 25 MARCA 2004 R. I KZP 46/03 § Termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu (art. 341 § 5 biegnie od daty jego ogłoszenia (art. 422 § 1 a nie doręczenia (art. 100 § 3 chyba że zaistniały okoliczności określone w art. 422 § 2 Przewodniczący: Prezes SN L. Paprzycki (sprawozdawca).Sędziowie SN: P. Hofmański, S. Prokuratora Generalnego: R. A. Najwyższy w sprawie Moniki J., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 przez Sąd Okręgowy w G. Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2003 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Czy wobec wynikającego z treści przepisu art. 100 § 3 wymogu doręczenia stronom wyroku zapadłego na posiedzeniu (a więc również stronie obecnej na posiedzeniu) termin do wniesienia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, który ogłoszono na posiedzeniu stronom, biegnie od daty doręczenia odpisu wyroku stronie, niezależnie czy była ona obecna na posiedzeniu, czy też zgodnie z regułą wyrażoną w art. 422 § 1 – od daty ogłoszenia wyroku?” u c h w a l i ł udzielić odpowiedzi jak Z A S A D N I E N I ESąd Rejonowy w R., wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2003 r., umorzył warunkowo postępowanie karne wobec Moniki J., oskarżonej o popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art. 177 § 1 W posiedzeniu uczestniczył tylko prokurator, a przewodniczący po ogłoszeniu wyroku, pouczył, iż orzeczenie może być zaskarżone do Sądu Okręgowego w G. w terminie 7dni od doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Odpis wyroku został doręczony stronom, przy czym oskarżyciel publiczny otrzymał go w dniu 22 sierpnia 2003 r., a więc w ósmym dniu od daty ogłoszenia wyroku, wtedy też złożył wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Wniosek ten uznano za złożony w terminie, a oskarżyciel publiczny w dniu 24 września 2003 r. otrzymał odpis wyroku z uzasadnieniem. Apelacja którą prokurator wniósł w dniu 8 października 2003 r., została przyjęta jako złożona w terminie i odpowiadająca warunkom formalnym, a następnie przesłana wraz z aktami Sądowi Okręgowemu w G., o czym zawiadomiono prokuratora oraz oskarżoną. Prokurator w apelacji podnosił także i to, że został błędnie pouczony o możliwości zaskarżenia wyroku w terminiesiedmiu dni od daty doręczenia mu odpisu wyroku z uzasadnieniem. Sąd Okręgowy w G. rozpoznając sprawę uznał, iż wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy – art. 100 § 3 „na tle art. 422 § 1 które sformułował w pytaniu przekazanym Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 441 § 1 Zastępca Prokuratora Generalnego w przedstawionym Sądowi Najwyższemu wniosku, podzielając ocenę Sądu Okręgowego, że w tej sprawieprzy rozpoznawaniu środka odwoławczego wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy – art. 100 § 3 i art. 422 § 1 a więc spełnione zostały wymogi określone w art. 441 § 1 wyraził pogląd, iż termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku, umarzającego warunkowo postępowanie, wydanego na posiedzeniu (art. 341 § 5 biegnie od daty jego ogłoszenia, a nie doręczenia (art. 422 § 1 Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Uznać należało, iż przy rozpoznawaniu w tej sprawie apelacji, na tle wykładni art. 100 § 3 i art. 422 § 1 rzeczywiście wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, w rozumieniu art. 441 § 1 co upoważniało Sąd Okręgowy w G. do przekazania Sądowi Najwyższemu pytania prawnego. Może bowiem budzić zasadnicze wątpliwości czy, bez względu na to, czy strona uczestniczyła w posiedzeniu, na którym wydany został wyrok, którym warunkowo umorzone zostało postępowanie, termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia takiego wyroku, biegnie od daty jego ogłoszenia, jak to stanowi art. 442 § 1 czy też od daty doręczenia wyroku na podstawie art. 100 § 3 wobec pouczenia wymaganego przez art. 100 § 6 Jednoznaczne brzmienie przepisu art. 422 § 1 wskazuje, że określony w nim termin 7 dni do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia dotyczy wszystkich wyroków, które zostały ogłoszone w sposób określony w art. 418 § 1 że przepis szczególny stanowi inaczej – od daty doręczenia: art. 422 § 2 i art. 482 § 1 zd. drugie i biegnie właśnie od daty jego ogłoszenia. Dotyczy to wyrokowania zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji (art. 422 znajduje się w rozdziale 47, w dziale VIII Postępowanie przed sądem pierwszej instancji), także w postępowaniach szczególnych (art. 468 art. 485 w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego (art. 574 oraz w postępowaniu w sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych (art. 646 Tak samo jest, jeżeli chodzi o pozostałe przepisy rozdziału 47 z których większość dotyczy każdej czynności wyrokowania, a tylko niektóre z nich wyłącznie wydawania wyroku na rozprawie (np. art. 409 albo na posiedzeniu (np. art. 418a Ustawodawca w art. 422 § 1 początek terminu do złożenia określonego w nim wniosku wiąże z datą ogłoszenia wyroku. Odmiennie natomiast – w art. 422 § 2 i w art. 482 § 1 zdanie drugie stanowiąc, że termin ten rozpoczyna bieg od daty doręczenia oskarżonemu wyroku albo jego odpisu. Tak samo jest również w wypadku wyroku wydanego w postępowaniu wznowieniowym na posiedzeniu bez udziału stron art. 544 § 3 in principio co jednak wynika nie z treści któregokolwiek przepisu rozdziału 56 Kodeksu postępowania karnego, lecz z tego, że strony nie wiedzą o terminie tego posiedzenia i dopiero z doręczonego wyroku (art. 100 § 3 dowiadują się, iż zostało wydane tego rodzaju orzeczenie, i jak może być ono zaskarżone (art. 100 § 6 Względy gwarancyjne przemawiają zatem za przyjęciem, że w takiej sytuacji procesowej bieg terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku rozpoczyna się od doręczenia wyroku. Żaden inny przepis kodeksu, poza wyżej już wskazanymi, nie określa odmiennie, niż art. 422 § 1 początku biegu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Nie czynią tego również przepisy art. 100 § 3 i 6 stanowiąc jedynie, iż wyrok zapadły na posiedzeniu doręcza się stronom (§ 3), jednocześnie pouczając je o przysługującym im, między innymi na podstawie art. 422 § 1 prawie, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia (postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1997 r., III KZ 99/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 32) Art. 422 § 1 uzależnia początek terminu od czynności procesowej „ogłoszenia wyroku”, natomiast art. 418 § 1 stanowi, iż wyrok ogłasza „publicznie” przewodniczący składu orzekającego, nawet wtedy, gdy nikt nie stawił się na ogłoszenie wyroku (art. 419 § 1 Dotyczy to zarówno rozprawy, jak i posiedzenia, o ile tylko spełnione zostały warunki „publiczności” ogłoszenia, z zachowaniem jawności dla uczestników postępowania (jawność wewnętrzna) oraz osób postronnych – publiczności (jawność zewnętrzna). W wypadku wyrokowania poza rozprawą oprócz ogłoszenia wyroku w sposób określony w art. 418 § 1 jego treść dodatkowo udostępniana jest publicznie przez złożenie odpisu na okres 7 dni w sekretariacie sądu, o czym należy uczynić wzmiankę w protokole posiedzenia, który wówczas zawsze trzeba sporządzić – art. 418a (zob. szerzej: S. Zabłocki: Publiczne ogłoszenie wyroku wydanego na posiedzeniu - realna gwarancja czy fikcja? – Gdańskie Studia Prawnicze, T. XI, 2003, s. 311 i nast.). Unormowania dotyczące jawności rozprawy (w obu jej aspektach) są jednoznaczne (rozdział 42 Jawność rozprawy głównej), a ich wykładnia, na potrzeby rozważanej problematyki, nie nastręcza żadnych trudności. Niewątpliwe jest bowiem kto bierze udział w postępowaniu i kto może być obecny, natomiast z art. 355 wynika wyraźna deklaracja, iż rozprawa odbywa się jawnie, a ograniczenie jawności określa ustawa, w tym przede wszystkim Kodeks postępowania karnego. W każdym razie ogłoszenie wyroku odbywa się zawsze jawnie (art. 364 § 1 a więc z udziałem stron, ich przedstawicieli (obrońców i pełnomocników) oraz w obecności publiczności. Strony i inne osoby, które wzywa się na rozprawę lub zawiadamia o jej terminie, prezes sądu wskazuje w pisemnym zarządzeniu o wyznaczeniu rozprawy głównej (art. 350 § 1 pkt 3 a oskarżonego pozbawionego wolności doprowadza się (art. 350 § 2 Umieszczona na drzwiach sali rozpraw wokanda informuje osoby postronne – publiczność oterminie rozpraw w poszczególnych sprawach. Te ostatnie osoby, w każdy czasie, mogą uzyskać w sekretariacie sądu informacje o wyznaczonym terminie rozpraw w poszczególnych sprawach. Jeżeli chodzi o posiedzenia, to brak jest w kodeksie unormowań regulujących ich jawność, co w żadnym wypadku nie oznacza, jak w postępowaniu cywilnym (zob. art. 148 i nast. iż są one niejawne, a więc niedostępne dla uczestników postępowania i publiczności. Przepisy art. 96 określają jedynie podmioty (strony, inne osoby), które mają prawo wziąć udział w posiedzeniu, a nawet obowiązek udziału, gdy tak ustawa stanowi (§ 1), i wówczas należy je o terminie posiedzenia zawiadomić, albo też mają prawo wziąć w nim udział o ile stawią się na posiedzenie, o terminie którego nie powiadamia się ich (§ 2). Z tych unormowań wynika jednak, że każde posiedzenie sądu jest dostępne nie tylko dla stron oraz osób nie będących stronami, określonych w art. 96 § 1 ale także dla osób postronnych– publiczności, których obecność, w przeciwieństwie do postępowania cywilnego (art. 152 zdanie drugie nie jest wyłączona przez żaden przepis karnej ustawy procesowej (zob. J. Grajewski, Paprzycki, M. Płachta, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, T. I, s. 306). Tak jak w wypadku rozprawy, o wyznaczeniu terminu każdego posiedzenia osoby zainteresowane, których sąd nie zawiadamia o tym z urzędu, mogą uzyskać stosowaną informację w sekretariacie sądu, a także zapoznając się wokandą umieszczoną w miejscu odbywania posiedzenia. Wówczas jednak, gdy posiedzenie odbywa się „bez udziału stron”, są one uprawnione jedynie do obecności na posiedzeniu, nie mając prawa zabierania głosu, czy składania wniosków, a więc na zasadzie takiej jak osoby postronne – publiczność. Okazuje się więc, że jawność zewnętrzna – publiczność rozprawy i posiedzenia, co do istoty, jest taka sama, jako, że są one dostępne zarówno dla stron, jak i innych osób, a wyłączenie jawności posiedzenia następować będzie, na podstawie przepisów rozdziału 42 Kodeksu postępowania karnego stosowanych przez analogię, w tych samych wypadkach, gdy wyłącza się jawność rozprawy, a więc nigdy nie będzie to dotyczyło ogłoszenia wyroku. O terminach posiedzeń, na których wydawane są wyroki, z wyjątkiempostępowania wznowieniowego (art. 544 § 3 in principio zawiadamiane są wszystkie podmioty uprawnione do wniesienia apelacji. W wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowania są to: pokrzywdzony, obrońcy i pełnomocnicy (art. 339 §5 art. 342 § 1 Wydanie wyroku w każdym wypadku, a więc i wówczas, gdy sąd warunkowo umarza postępowanie na posiedzeniu, niewątpliwie kończy „rozpatrzenie sprawy” w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP z 1997 r. Przepis ten stanowi, iż musi to być rozpatrzenie „jawne”, a więc „publiczne”. Ten wymóg odnosi się zarówno do rozprawy, jak i posiedzenia, w toku którego następuje „rozpatrzenie sprawy”. Taki sam standard „publiczności” wyrokowania wynika z art. 6 ust. 1 Konwencji Europejskiej z 1950 r. o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Gdyby nawet uznać, iż nie jest wystarczająca dla przyjęcia prawa do obecności na posiedzeniu każdego zainteresowanego, w tym dla stron, sama analiza przepisów obowiązującej karnej ustawy procesowej, to prawo takie należałoby wywieść wprost właśnie z art. 45 ust. 1 Konstytucji, która w art. 8 ust. 2 nakazuje bezpośrednie stosowanie jej przepisów oraz z art. 6 ust. 1 Konwencji Europejskiej, gdyż art. 91 ust. 2 Konstytucji stanowi o pierwszeństwie ratyfikowanej za zgodą parlamentu konwencji międzynarodowej przed ustawą, jeśli nie da jej się z tą ustawą pogodzić. Tym bardziej jest to uzasadnione, że, jak to zostało wyżej przedstawione, karna ustawa procesowa z całą pewnością nie statuuje niedostępności posiedzenia dla zainteresowanych nią osób (szerzej zob. P. Hofmański, O jawność posiedzeń sądowych w procesie karnym, Księga Jubileuszowa ku czci prof. A. Bulsiewicza, Toruń 2004, w druku). Skoro zatem w posiedzeniu, mającym za przedmiot „rozpatrzenie sprawy”, kończącym się wydaniem wyroku, uczestniczyć mogą nie tylko strony i ich przedstawiciele, ale także publiczność, to niewątpliwe jest, że mamy w tym wypadku do czynienia z jawnym – publicznym rozpatrzeniem sprawy, w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, a zapadły na takim posiedzeniu wyrok jest ogłaszany publicznie, w rozumieniu art. 418 § 1 i art. 422 § 1 Jeżeli tak, to właśnie ten ostatni przepis, a nie przepis art. 100 § 3 określa początek terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Nie można, wobec tego, podzielić prezentowanego w piśmiennictwie poglądu, że przepisy art. 100 § 3 i 6 ustanawiają, odmienne od tych określonych w art. 422 § 1 i 2 oraz w art. 482 § 1 zd. 2 zasady składania wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku (tak: T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2003 r., s. 1073, Stefański (w): Z. Gostyński (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Warszawa 2004, T. II, s. 858 oraz D. Wysocki: Glosa do postanowienia SN z dnia 28 marca 2003 r., III KZ 71/02, OSP 2004, z. 1, s. 29,30). Tylko w wypadku, gdy oskarżony pozbawiony wolności, który nie ma obrońcy, nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku na posiedzeniu, termin ten, zgodnie z unormowaniem art. 422 § 2 biegnie od daty doręczenia mu wyroku Sąd Najwyższy, dostrzegając, że zaprezentowany w niniejszej uchwale pogląd dotyczący zewnętrznej jawności posiedzenia stawia w wielu sytuacjach procesowych pod znakiem zapytania racjonalność unormowań zawartych w art. 100 § 3 oraz w art. 418a doszedł jednak do przekonania, iż względy natury konstytucyjnej przemawiają za przyjętym stanowiskiem. .
